شازده کوچولو گفت: «اهلی کردن» یعنی چه؟
روباه گفت: این چیزی است که امروزه دارد فراموش می شود. یعنی «پیوند بستن»...
- پیوند بستن؟
روباه
گفت: البته. مثلاْ تو برای من هنوز پسربچه ای بیشتر نیستی، مثل صدهزار
پسربچه ی دیگر. نه من به تو احتیاج دارم و نه تو به من احتیاج داری. من هم
برای تو روباهی بیشتر نیستم، مثل صدهزار روباه دیگر. ولی اگر تو مرا اهلی
کنی، هردو به هم احتیاج خواهیم داشت. تو برای من یگانه ی جهان خواهی شد و
من برای تو یگانه ی جهان خواهم شد...
شازده کوچولو گفت: کم کم دارم می فهمم. یک گل هست... که گمانم مرا اهلی کرده باشد...
...
روباه
گفت: زندگی من یکنواخت است. من مرغ ها را شکار می کنم و آدم ها مرا شکار
می کنند. همه ی مرغ ها شبیه هم اند و همه ی آدم ها شبیه هم اند. این زندگی
کسلم می کند. ولی اگر تو مرا اهلی کنی، زندگی ام چنان روشن خواهد شد که
انگار نور خورشید بر آن تابیده است. آن وقت من صدای پایی را که با صدای همه
ی پاهای دیگر فرق دارد خواهم شناخت. صدای پاهای دیگر مرا به سوراخم در زیر
زمین می راند. ولی صدای پای تو مثل نغمه ی موسیقی از لانه بیرونم می آورد.
علاوه بر این نگاه کن! آن جا، آن گندم زارها را می بینی؟ من نان نمی خورم.
گندم برای من بی فایده است. پس گندم زارها چیزی به یاد من نمی آورند. و
این البته غم انگیز است! ولی تو موهای طلایی رنگ داری. پس وقتی که اهلی ام
کنی معجزه می شود! گندم که طلایی رنگ است یاد تو را برایم زنده می کند. و
من زمزمه ی باد را در گندم زارها دوست خواهم داشت... اگر دوست می خواهی بیا
و مرا اهلی کن!
شازده کوچولو گفت: چه کار باید بکنم؟
روباه
جواب داد: باید خیلی حوصله کنی. اول کمی دور از من این جور روی علف ها می
نشینی. من از زیر چشم به تو نگاه می کنم و تو هیچ نمی گویی. زیان سرچشمه ی
سوءتفاهم هاست. اما تو هر روز کمی نزدیک تر می نشینی...
...
پس
شازده کوچولو روباه را اهلی کرد. و چون ساعت جدایی نزدیک شد روباه گفت:
آه!... من گریه خواهم کرد... سپس گفت: برو دوباره گل ها را ببین. این بار
خواهی فهمید که گل خودت در جهان یکتاست. بعد برای خداحافظی پیش من برگرد تا
رازی به تو هدیه کنم.
شازده کوچولو رفت و دوباره گل ها را دید. به آن ها گفت:
شما
هیچ شباهتی به گل من ندارید. شما هنوز هیچ نیستید. کسی شما را اهلی نکرده
است و شما هم کسی را اهلی نکرده اید. روباه هم مثل شما بود. روباهی بود
شبیه صدهزار روباه دیگر. ولی من او را دوست خودم کردم و حالا او در جهان
یکتاست.
و گل ها سخت شرمنده شدند.
شازده کوچولو باز گفت:
شما
زیبایید، ولی جز زیبایی هیچ ندارید. کسی برای شما نمی میرد. البته گل هم
مرا رهگذر عادی شبیه شما می بیند. ولی او یک تنه از همه ی شما سر است، چون
من فقط او را آب داده ام، چون فقط او را زیر حباب گذاشته ام، چون فقط برای
خاطر او کرم هایش را کشته ام (جز دو سه کرم برای پروانه شدن)، چون فقط به
گله گزاری او یا به خودستایی او یا گاهی هم به قهر و سکوت او گوش داده ام.
چون او گل من است.
سپس پیش روباه برگشت. گفت: خداحافظ.
روباه گفت: خداحافظ. راز من این است و بسیار ساده است: فقط با چشم دل می توان خوب دید. اصل چیزها از چشم سر پنهان است.
شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:
- اصل چیزها از چشم سر پنهان است.
روباه باز گفت:
- همان مقدار وقتی که برای گلت صرف کرده ای باعث ارزش و اهمیت گلت شده است.
شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:
- همان مقدار وقتی که برای گلم صرف کرده ام...
روباه گفت:
آدم ها این حقیقت را فراموش کرده اند. اما تو نباید فراموش کنی: تو مسؤول همیشگی آن می شوی که اهلیش کرده ای. تو مسؤول گلت هستی...
شازده کوچولو تکرار کرد تا در خاطرش بماند:
- من مسؤول گلم هستم.
پ ن : شازده کوچولو، آنتوان دوسنت اگزوپری، ترجمه ی ابوالحسن نجفی، چاپ ششم، تهران: نیلوفر، ۱۳۸۴.