اردیبهشتی ِ دوست داشتنی برام دوتا دفتر جدید خریده بود ...
از همونا که با روحیه ـم سازگاره
جون می ده برای اینکه توش با قلم بنویسم ...
پ ن : نمی دونم چرا منُ یاد ِ س.م.ت میندازه ... شاید بخاطر اینکه یه بار اتفاقی دیدیم دفتر یادداشتامون مث همه ...
پ ن : هر کاری کردم بچۀ بد پولشُ ازم نگرفت ...
یه نوا ی دوست داشتنی که منُ یاد شبای محرم میندازه ، یاد شبای خوب جوونیم ، یاد خدا ، یاد امام حسین
پ ن : از کودکی به گردن ما شال ماتم است / نابرده رنج، گنج به ما داده ای حسین
رو یکی از صندلیای کنار میز نشسته بود
روش به من بود و داشت حرفای قبل از رفتنشو برام تعریف می کرد
تو چشاش نگاه کردم و بهش گفتم : کجا داری می ری؟ چرا منو نمی بری؟
خندید... اومد پیشم که دلداریم بده ...
دوباره گفتم - بغض تو صدام بود و سرمو تکون می دادم - : قرارمون چی شد؟ ...
گفت : خودت می دونی که الان نمی شه بیایید ...
تو دلم گفتم : من دیگه عادت کردم ... دیگه دلم نمی لرزه ... دیگه حسم عوض شده ... سخت بود ولی بزرگ شدم...
پ ن : دیروز رفت ... تو آخرین اسمسش بهم گفت : حلالم کن باباجون .
پ ن : من زهر تنهایی چشان ...
پ ن : منتظر می مونم نوبتم بشه ...
در پیله تا به کِی، بر خویشتن تنی؟
_ پرسید کرم را، مرغ از فروتنی.تا چند منزوی در کنج خلوتی؟
در بسته تا به کی در محبس تنی؟در فکر رستنم،
_ پاسخ بداد کرم.خلوت نشسته ام زین روی منحنی.
همسال های من پروانه گان شدند،جستند از این قفس، گشتند دیدنی.
در حبس و خلوتم تا وارهم به مرگ،یا پر در آورم بهر پریدنی.
اینک تو را چه شد کای مرغ خانگی،کوشش نمیکنی، پَرّی نمیزنی ...؟
یه وقتائی همینجوری یه چیزی به ذهن متبادر می شه که ممکنه برای چند دقیقه فکر کنی چی شد که این یادم اومد ؛
امروز بدون اینکه اصلا تو فضای اتفاقات گذشته باشم یه خاطره یادم اومد.
نمی دونم چرا یادش افتادم.
شاید خودِ اون خاطره انقد فکرمُ مشغول نکرد که اینکه چرا یادم اومده منُ به فکر برد ...
روزی که کسی با من مشاعره موضوعی می کرد ...
پ ن : زمان خیلی چیزا رو حل می کنه. باید امیدوار بود.
من فراموش نمی کنم که کسی خودشُ قربانی کرد تا من صدمه نبینم...
شاید سهم هردوی ما از این حادثه یک مقدار بود ولی دیگری خودشُ بخاطر من فدا کرد ...
من یادم می ماند ...
پ ن : گاهی سخت میشه بگیم الهی رِضاً برِضائِک ولی خدا مهربون تر از این حرفاست و اگه راضی بشیم به رضاش خیرشُ می بینیم...
پ ن : باید ترک کنیم عادت کردن بهم را ...
پ ن : لبخند بزن ... دنیا که به آخر نرسیده : )
رفتن به اصفهان تجربۀ خوبی بود ...
به نظرم اینکه یه تجربه رو چجوری و با چه کسانی تجربه کنیم هم مهمه!
بعدا شاید - اگه لازم باشه - در مورد جزئیاتش اینجا بنویسم ...
بیشتر ترجیح می دم بازخورد کارای خودمُ دریافت کنم ...
امروز حال و هوی خاصی تو حرم حضرت معصومه سلام الله علیها داشتم
نمی دونم چرا ولی قبل از ورود به حرم وقتی داشتیم تو ماشین -در مورد این که می تونیم هرچی دلمون می خواد رو از حضرت معصومه بخوایم - حرف می زدیم،
بدون اینکه حتی دلم بلرزه اشک از چشمام جاری شد...
وقتی رفتم تو حرم حسّم خیلی عجیب بود ؛
انگار کسی مقابلم ایستاده بود که دوست داشتم خودمُ توی بغلش پرت کنم و کلّی باهاش حرف بزنم...
امام رضا علیه السلام رو خیـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلی دوست دارم ؛ امام مهربانی ها رو ...
از خواهرشون خواستم زیارت برادرشون رو به زودی زود نصیبم کنند.
پ ن : یه وقتایی نمی دونم کجای دنیا ایستادم!
امروز فهمیدم یکی از همکارامون ، بچه ماکو ئه و اینجا دانشجو بوده
البته درسش تموم شده و منتظره تا مدرکش آماده بشه
برای منابع طبیعی آزمون داده بود و بهش گفته بودن اون و دو نفر دیگه فعلا پذیرش شدن
خاطرات ماکو برام زنده شد...
سُرخوردن رو برف
دریاچه
ارس
کوه های ترسناک
بام فرهاد
بارون شدیدی که اون روز باعث شد به سرعت از روی اون پُل شکننده سریع رد بشیم و بریم تو ماشین
اون بچه که دستش شکسته بود
تصادف ماشین م. اینا با ماشین همسایه شون
حتی مرز بازرگان و سفر کربلا
یادش بخیر...
البته وقتی یادم میاد چند ساعت تو راه برگشت از اونجا بودیم حالم بد میشه ...
پ ن : گاهی بعضی جاها ، بعضی آدما ، بعضی خاطرات رو زنده می کنن ...
دیشب می خوند :
ای دل چه اندیشیده ای در عذر آن تقصیر ها ...
هنوز تو سرمه ؛
شاید یه روزی بنویسمش و بزنم به دیوار تا همیشه یادم باشه مقصر خودم بودم
پ ن : اگه این شعرا نبود من چی کار می کردم ینی؟
