م.ص دختر مجرد حدودا 40 ساله ای بود که پدر و مادرش مرحوم شده بودن و برادراش هم خارج از کشور زندگی میکردن. یکی از فامیل های دورمون می شه. خونه شون پُر بود از تابلوهای نقاشی که خودش کشیده بود. بعد از این که من دانشجو شدم، چون دانشکده ـم نزدیک خونه ـش بود ، یه روزهایی قبل از رفتن به کلاس می رفتم پیشش و ازش نقاشی یاد می گرفتم. بیشتر ِ روزهایی که اونجا بودم ناهار منُ پیش ِ خودش نگه می داشت . کار رو مثل ِ همۀ آموزشگاه های حرفه ای با کشیدنِ خط های افقی و عمودی - جهت دست گرمی - شروع کردیم. بعد از اون طراحی اجسام ِ مختلف با جنس های متفاوت و بعد آغاز ِ تصویرگری با کُنته. هنوز صدای جِر جِر ِ کُنته روی کاغذ یادمه. با این که یه کم چندش آور بود ولی وقتی خواست بهم نقاشی با رنگ ِ روغن یاد بده گفتم : " نه. دوست دارم هنوز با کنته سیاه قلم کار کنم" . تصویر ِ مامان و بابا کارهای نسبتا خوبی - با ایرادهای معمول برای یه آدم ِ مبتدی مث ِ من - بود که با کنته و بعد از اون تصویر م و همسرش رو با مداد رنگی هایی که اردیبهشتی ِ دوست داشتنی بهم هدیه داده بود، کشیدم.
تقریبا هر موقع قهوه درست می کنم و یا گُل ِ آفتابگردون می بینم به یاد ِ م.ص می افتم.
تو مهمونی های زنونه با نگاه کردن به ته ِ فنجونامون فال ـمونُ می گرفت و سعی می کرد خیلی جدی اتفاقاتی رو که هنوز نیفتاده ن پیش بینی کنه. خیلی وقتا بعد از خوردن ِ قهوه به ته مونده های توی فنجون ـم نگاه می کنم ولی هیچوقت سر در نیاوردم چجوری فالگیر ها اون حرف ها رو از خودشون در میارن.
ر.م هر وقت قهوه می خوره یه جوری با زبون ـش فنجونشُ تمیز می کنه که انگار همون موقع شسته شده برای همین نمی شه هیچ فالی براش گرفت.
پ ن : الان قهوه درست کرده بودم ؛ قهوۀ تلخ.