صبح بعد از مدرسه پاس های اردیبهشتی ِ دوست داشتنی و هـ.م رو بردم دادم کارگزاری عراق تا براشون ویزا صادر بشه
بلکه بخاطر اونا منم راه بدن ... هنوز پاسم نیومده ... قلبم داره میاد تو دهنم ...
پ ن : همش این شعر تو ذهنم مرور می شد که : به ذره گر نظر لطف بوتراب کند / به آسمان رود و کار آفتاب کند
یه راهایی یه طرفه ست
هرچقدر هم که بشینی تا از اون طرف خبری بشه ، بی فایده ست ...
باید بی توقع وارد این راه شد ؛ باید یه جاهایی رو ندید ، از یه جاهایی رد شد ... ترس این راه گاهی آدمو بیچاره می کنه ولی چاره ای نیست ...
شاید مباحث این هفته و مواردی که بهم ارجاع داده می شد منُ بیشتر متوجه این مسأله کرد ... سخته ... این ازون راهاییه که برای همه سخته حتی برای راه بلدا ...
یک ساعت با خ.ح حرف زدم ... سعی کردم آرومش کنم ... حرفاش وجود منُ داغ می کرد ... حس کردم به زندگی امیدوارش کردم چون بهم گفت حرفای تورو فلانی و بهمانی بهم نگفتن ... بهش گفتم وانمود کردن هم گاهی سخته چه برسه به این که بخوای واقعی اجرا کنی ...
ن.م بهم زنگ زد و کلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــی خوشحالم کرد... صداش مث همیشه پر از نشاط بود ... دلم برای دیدنش تنگ شده ...
خسته م ...
شاید لازم باشه چند روز ! بخوابم ...
پ ن : به این فکر می کنم من اینجا چی کار می کنم؟ اینجایی که الان ایستادم ...
پ ن : حوصله م کم شده ... خیلی کم ...
پ ن : این افکار پراکنده و از هم گسیخته مثل کلافی درهم شده ...
تا حالا اینجوری نسبت بهش فکر نکرده بودم
نمی خوام خط کش دستم بگیرم و قضاوت کنم
ولی از آدمایی که حیا رو قورت می دن و یه آبم روش خوشم نمیاد
کسایی که براشون مطرح نیست با چه کسی و در مورد چه چیزی دارن حرف می زنن برام خیـــــــــــــــلی چندش آورن
پ ن : این یه نظر کاملا شخصیه : خوبه آدم با خودشم یه حد و حدودی رو رعایت کنه چه برسه با دیگران!
میگن هرکسیُ که می خوای بشناسی ببین چی دوست داره، دوستاش کیان، علاقه هاش دور و بر چه چیزاییه ؛اتفاقا امروز از مجری ویتامین ث شنیدم که می گفت بزرگی بعضی آدما به اربابشونه ... راست هم می گفت ...
پ ن : کمند اگر سر زلف بلند توست منم / که در کمند نخواهم بجز گرفتاری
پ ن : اصلا به تو افتاده مسیرم که بمیرم ...
حادثه ای ست شاید
دلتنگی!
بی خبر می آید ، می نشیند و نمی رود و نمی رود و آنقدر نمی رود تا یادت بماند که بعضی ها نمی روند ...
پ ن : فرق یه وبلاگ با روزنامه اینه که هیچکس تو وسیله نقلیه عمومی نوشته هاشو تفسیر نمی کنه ...
قرار بود شب بریم مهمونی
من باید بعد از کار مستقیم می رفتم اونجا ...
هواتاریک شده بود که کامی رو خاموش کردم و زدم بیرون
با اینکه بارون میومد ترجیح دادم از میثاق 5 تا پیچ شمرونُ پیاده برم
سرعتم موقع راه رفتن باعث می شد شدت بارون رو احساس نکنم
توی راه به خیلی چیزا فکر می کردم
شاید به اتفاقایی که از صبح برام افتاده بود
به حرفایی که تو لحظه های آخر با ش.ت زدم :
چند روز قبلش دوتا از همکارا برام یه مقاله فرستاده بودن ؛ با این مضمون که نگاه متفاوتی به واقعه کربلا داشته باشیم و خوبه که مثل آدمای ذلیل سیاه نپوشیم و به جای گریه و زاری، فریاد شهیدان زنده اند سر بدیم و با پوشیدن لباس قرمز به پایکوبی بپردازیم یا اینکه سفید بپوشیم و بگیم ما طرفدار صلح و دوستی هستیم یا اینکه مثلا سبز بپوشیم و یادآور بشیم که اتفاقات عاشورا باعث رشد تفکر بشریت شد و ... از این خزعبلات!
بگذریم از اینکه با استناد به 40 حدیث معتبر براشون به طور کامل اهمیت و روش عزاداری سیدالشهدا علیه السلام رو توضیح دادم وبیان کردم سیاه پوشیدن ما بخاطر کشته شدن حق و حقیقت است و در واقع جوری نشوندمشون سر جاشون که هیچکدوم صداشون هم درنیومد؛ اما این ایمیل بابی شد برای یه بحث اساسی در مورد اینکه مطالعه ما در مورد دینمون کمه و اطلاعات کافی رو برای دفاع از خودمون نداریم ... انقد براشون حرف زدم و توضیح دادم که م.ص رفت برام یه لیوان آب جوش آورد ... بهش گفتم رفتم بالای منبر؟ گفت نه بخور صدات باز شه ...
شاید جاش نبود ولی حس کردم لازمه یه چیزایی رو بدونن ... مثلا اینکه من هرچقدر هم لازم باشه تحقیق می کنم تا جواب بعضیا رو کامل بدم ... مخصوصا اینایی که دارن دین رو در تقابل با وطن قرار می دن ...
بعد از حرفام از همه عذرخواهی کردم که انقدر زیاد حرف زدم و احیانا سرشونُ درد آوردم ولی همه شون گفتند نه بابا خیلی هم خوبه که اینا رو به ما میگی...
به آدمایی که توی راه می دیدم :
کاگرای ساختمون که کارشون تموم شده بود و چند نفری داشتند تو خیابون راه می رفتند...
آقای چاق کوتاه قدی که موقع انتظار من برای سبز شدن چراغ عابر پیاده سر چهارراه ، بهم خیره شده بود و من با توجه به توانایی چشم خانم ها در نگاه کردن شعاعی ، بدون اینکه بهش نگاه کنم سنگینی نگاهشُ رو خودم حس می کردم...
خانم نسبتا شیک پوشی که از عابرین تقاضای صدقه و کمک می کرد و منُ به یاد حرف ر.م می انداخت که روایت داریم اگه کسی با اسب عربی ( ماشین مدل بالای امروزی ) ازتون طلب کمک کرد ردش نکنید ؛ چون حتما احتیاج داره که داره بهتون رو میندازه ...
خانم و آقای جوونی که از کنارم رد شدن و صدای آقا برای لحظه ای به گوشم خورد که داشت می گفت : هر روز سیگار می کشم ...
به اینکه دارم هر لحظه نشستن قطره های بارون روی صورتمُ حس می کنم و منُ یاد اسمس " ابر را بوسیده ام تا بوسه بارانت کند " می انداخت ...
برای رسیدن به مقصد سه راه وجود داشت و من ترجیح دادم راهی رو انتخاب کنم که بازم بشه بخشی از راهُ توی بارون پیاده برم ...
برای همین سوار اتوبوس شدم ... وقتی پیاده شدم تازه حس کردم لباسام خیس شدن ؛ انگار باد ، سرما رو به جونم می نشوند ... نمی دونم چرا اما همش این مصراع به نظرم می رسید که : داشتم خوش حالتی امشب میان کفر و دین ... و مدام با خودم تکرارش می کردم تا یادم بیاد بقیه ش چی بود ...
اینبار سوار تاکسی شدم ... توی مسیر صدای رضا صادقی از رادیو پیام پخش می شد ؛ هر وقت به این جای آهنگ می رسید که : چقد دوسِت دارم خدا ، توی ذهنم یه فلش اینجوری کشیده می شد ... نمی دونم چرا اما همیشه با شنیدن این قسمت از این آهنگ این فلش تو ذهن من از زمین تا آسمون کشیده میشه ... آخر مسیر راننده ازم پرسید شما لواسون می رید؟ و من گفتم نه! همینجا پیاده میشم ... نفهمیدم چرا اینُ ازم پرسید ولی به این فکر کردم که شاید می خواسته خطی های لواسونُ که اونجا بودن بهم نشون بده ... شاید هم ...
بارون شدید شده بود و نگاه کردن به چراغ ماشینا تو تاریکی شب شدت بارندگی رو به خوبی نشون می داد ...
از پل هوایی رد شدم و به باغ رسیدم ... یه تیکه از راهُ دویدم تا وقتی می رسم خیلی آب کشیده نباشم ... راه رفتن و دویدن تو بارون حس خوبی داشت ...
اون شب کلی با ف.م در مورد شرایط جامعه و مشکلاتی که دامنگیر خانواده ها شده حرف زدیم ؛ بهم یه کتاب معرفی کرد که برای تدریس ازش استفاده کنم ... در مورد بیماری خاصی حرف زد و فکرمُ درگیر کرد ...
پ ن : ضمن عرض خسته نباشید از اینکه دقایق ارزشمندی از عمرتون رو به خوندن دقایقی از عمر من اختصاص دادید متشکرم.
پ ن : همین عقلی که از سنگ حقیقت خانه می سازد / زمانی از حقیقت های ما افسانه می سازد / فاضل نظری
پ ن : به ظاهر ماهیانی ناگزیر از تُنگ تقدیریم .../فاضل نظری
اون روز وقتی داشتم سر کلاس در مورد اینکه
آدما با توجه به ذهنیت خودشون از یه موقعیت رفتار خاصی نسبت به اون نشون می دن
حرف می زدم
درست تو همون لحظه حواسم به این بود که ممکنه از هر رفتار من یه برداشت خاصی صورت بگیره
مثلا وقتی به کسی سلام نمی کنم ممکنه به حساب غرور و خودخواهیم گذاشته بشه تا به حساب حیا و خجالت ...
گاهی نمی شه نسبت به رفتارهای اجتماعی بی تفاوت بود ....
گاهی هم نباید انقد رو رفتارها دقیق شد ...
و شاید انتخاب اینکه چه رفتاری تو چه شرایطی درست تره به طرف مقابل هم بستگی داشته باشه ...
پ ن : دوست دارم دست ذهنم را بگیرم و بگویمش همین جا بنشین؛ کمی سکوت کن؛ هوا برای پرواز مساعد نیست ....
پ ن : سرگرمی خوبی نیست اینکه سرم را به هر خیالی گرم کرده ام ، جز آنچه باید!
وقتی به موبایل بابا زنگ می زنم تا یه مدت آهنگ پیشوازش تو سرم می مونه ...
پ ن : با اینا حواسمو جمع می کنم ...
اردیبهشتی ِ دوست داشتنی برام دوتا دفتر جدید خریده بود ...
از همونا که با روحیه ـم سازگاره
جون می ده برای اینکه توش با قلم بنویسم ...
پ ن : نمی دونم چرا منُ یاد ِ س.م.ت میندازه ... شاید بخاطر اینکه یه بار اتفاقی دیدیم دفتر یادداشتامون مث همه ...
پ ن : هر کاری کردم بچۀ بد پولشُ ازم نگرفت ...