چقدر دل ـم می گیرد وقتی به این جای مناجات می رسد :
وَ أَبْلَیْتُ شَبَابِی فِی سَکْرَةِ التَّبَاعُدِ مِنْکَ ...
انگار حرف ِ دل ِ من است ؛ در خود ـم مچاله می شوم و از تو می خواهم ببخشی ام .
پ ن : و جوانی ام را در سرمستی ِ دوری از تو فرسودم... / فرازی از مناجات شعبانیه
