یه چیزایی هست که آدم فقط خودش می تونه بفهمه ؛ منظورم اینه هرچی در موردش برای دیگران حرف بزنیم یا توضیح بدیم فایده ای نداره چون توی اون جایگاه قرار نگرفتن ؛ چون حسش نکردن.
به من می گه : " تو نگرانی؟ "
می گم : " نه ... " .
می گه : " هر چقد هم که نگرانی داشته باشی ، نگرانی ـت بیشتر از نگرانی برای مریضی بچه که نیست ... بیشتر از اعصاب خوردیای فلان و بهمان که نیست ... " و من سکوت می کنم و هیچی نمی گم ... چون من هستم که دارم درد رو حس می کنم نه اون ؛ پس توضیح دادن بی فایده ست.
پ ن : شاید خوبی و بدی هم از نظر هرکس یه چیزی باشه ...
پ ن : حال ِ همۀ ما خــــــــــــوب است ...