حرف همیشه هم باد ِ هوا نیست ؛
ممکنه یه حرف رو بارها و بارها ، هزاران هزار بار تو جاهای مختلف شنیده باشیم ،
اما یکی از همون هزاران هزار حرف ، یهو با صدای یه نفر توی گوشمون می پیچه ؛ جوری که انگار داره از همۀ بلندگوهای دنیا پخش می شه ؛ جوری که تو همۀ وجودمون نفوذ می کنه ؛ جوری که خاطره هایی رو که از یاد بردیم به یادمون میاره ؛ جوری که خاکستر خاموش رو از نو شعله ور می کنه ...
آه ... م ! روزی نیست که به یادت نباشم ...
امروز جات خالی بود ...
پ ن : چقدر نیازمند دستان ِ مهربانت هستم ... دلتنگم ... کاش به من نزدیکتر بودی ...
پ ن : هیچکس ، هیچکس این جا به تو مانند نشد ...