همه آدما از وقتی دنیا میان، کلی آرزو دارن واسه خودشون که انجامش بدن ...
زمان می گذره تا این که می بینن ای بابا پیر شدن و به هیچ کدوم از آرزوهاشون نرسیدن ...
بعد همون آرزوها رو واسه بچه هاشون می کنن.
شاید اونا کار نکرده پدر و مادرشونو انجام بدن ...
همون بچه بزرگ میشه می رسه به 18 سالگی.
به خودش می گه: خب من الان 18سالمه، باید یه اتفاق بزرگ رو رقم بزنم...
چشم رو هم می ذاره، می بینه شده 40 سالش و هیچ کاری هم انجام نداده...
می دونی؟ بیشتر آدمها زندگی می کنن که فقط بگذره ...همین!
پ ن : دیالوگ علی مصفا در فیلم چه کسی امیر را کُشت / ساختۀ مهدی کرم پور.
پ ن : شایدم اداشُ در میارن ؛ به قول لیلا : به زنده مانی می گذرونند ...