ما در دنیا و آخرت میهمان خدا هستیم .
آداب میهمانی را باید رعایت کرد . باید در بدو ورود صاحبخانه را ملاقات
کرد ،
بعد هرجا که گفت بنشین نشست و هرچه پذیرایی کرد بهره برد و به
صاحبخانه فرمان نداد و جز آنچه آماده کرده نخواست
و دل به وسایل و منزل
صاحبخانه نبست و آرزوی مالکیت آنها را نکرد .
مهمان تا
صاحبخانه را ملاقات نکرده و ندیده است فکر می کند اصلاً مهمان نیست و به
دزدی آمده است ؛
لذا تا صاحبخانه را نشناخته است باید خیلی احتیاط کند .
امّا وقتی که صاحبخانه را شناخت و دید ، دیگر هرچه خواست می خورد .
تنها وظیفه مهمان این است که هرچه صاحبخانه گفت بکند و هرچه هم به او داد بگیرد و نگوید کم است یا چیز دیگری می خواهم .
اکرموا الضیف ولو کان کافرا
به مهمان
حتّی اگر کافر باشد کرم نمایید و او را اکرام کنید .
اگر خود را مهمان خدا دیدی ، هرچه باشی ، خدای کریم حتماً تو را کریمانه دست گیری و اکرام می نماید .
وقتی مهمان می شویم خوبست تمام عیار مهمان شویم .*
*عارفانه ها و عاشقانه های مرحوم میرزا اسماعیل دولابی
پ ن : در حالی که به تو مومنم به مهمانی ات آمده ام یا مُبدّل السیّئات بالحسنات ؛
فأضیفونی و اجیرونی یا أکرم من اعتذرَ إلیهِ المُسیئون.
